وَهُوَ الَّذِی جَعَلَ اللَّیْلَ وَالنَّهَارَ خِلْفَهً لِمَنْ أَرَادَ أَنْ یَذَّکَّرَ أَوْ أَرَادَ شُکُورًا
و او همان کسی است که شب و روز را جانشین یکدیگر قرار داد برای کسی که بخواهد متذکر شود یا شکرگزاری کند
(و آنچه را در روز کوتاهی کرده در شب انجام دهد و به عکس).
اراده و خواست انسان، زمینه ى رشد اوست. «لمن اراد ان یذّکر»
انسان موجودى داراى اختیار است. «لمن اراد»
انسان، داراى فطرتى است که با تذکّر بیدار مىشود. «یذکر» (تذکّر در جایى بکار مىرود که انسان
از درون مطلبى را مىدانسته، ولى فراموش کرده است)
هم شناخت، اراده مىخواهد و هم عمل و شکر. («أَرادَ» تکرار شده است)
شب و روز، نعمتى شایسته ى شکر و سپاسگزارى است. «اراد شکورا»
یاد خدا زمانى ارزش دارد که بر اساس آگاهى و بصیرت باشد. «اراد أن یذکر»