حضرت ابراهیم (ع) و همسرش هاجر در سرزمین شام زندگی می کردند . خدا به او و همسرش هاجر در سن پیری ، فرزندی بخشید. نام او را اسماعیل گذاشتند. به فرمان خدا حضرت ابراهیم ،هاجر و اسماعیل را به مکه که بیابانی بی آب و علف بود برد. ابراهیم گفت: ربنا انی اسکنت من ذریتی بواد غیر ذی زرع
به خاطر تشنگی هاجر کوه کوچکی را که در آن جا بود ، هفت بار طی کرد. سر انجام هاجر خسته شد و به سراغ کودک خود رفت . ناگهان دید از زیر پای اسماعیل، همان جایی که او پاهای کوچکش را به زمین می زد ، یک چشمه ی آب جوشیده و بالا آمده است . هاجر خوشحال شد و فریاد زد : خدای بزرگ ! چشمه ! چشمه !
نام چشمه را زَمزَم گذاشتند .
در روز یکشنبه ۱۹ دی ماه ۱۴۰۰ داستان حضرت ابراهیم و حضرت اسماعیل و چشمه زمزم با هدف يقينِ رسیدن به سعادت در صورت تسلیم محض بودن در برابر خداوند، توسط مربی محترم قرآن سرکارخانم وحیدی فر بیان شد. همچنین پخش کلیپ همراه با تطبیق آیات قرآنی مربوط به داستان چشمه زمزم، برای دانش آموزان پایه سوم صورت گرفت.
